Wszechświat Baśni, cz.2

- Śpi?

- Chyba...

- Spójrzcie na jej włosy! Ile ona ma lat?

- A skóra? Jak porcelanowej lalki!

- Leja, ona miała ze sobą tę kołdrę? Taka jakaś...

- Jak chmura!

- Dokładnie.

- Nie, tak mi się wydaje... zobaczyłabym.

- Rozmawiałaś z nią?

- Nie... Wydaje mi się, że jest niema.

- Albo nie jest stąd...

Córka Księżyca zerwała się na równe nogi, potykając się o Kirkonia, i upadła na ziemię. Palenisko już wygasło, jednak dziewczyna rozcięła sobie dłoń ostrym kamieniem. Strumień krwi wyciekł przez ranę i zabrudził nieskazitelnie białą suknię przybyszki. Ktoś pomógł jej wstać.

Przed nią stało pięcioro dzieci w różnym wieku. Na najstarszego wyglądał czarnowłosy chłopak, który poniósł ją z ziemi. Tuż obok niego stała wysoka brunetka o przenikliwych, czarnych oczach. Niewysoki blondyn w okularach ściskał za rączkę może siedmioletnie dziecko. Rudowłosa Leja siedziała na trawie i gładziła szorstką sierść Kirkonia.

- Kim jesteś? - odezwał się brunet, krzyżując ręce. - Jak się tu dostałaś?

Dziewczyna zagryzła wargi.

-Wtargnęłaś na nasz teren - powiedziała czarnowłosa ponuro.

- Właściwie, to ja ją tu przyprowadziłam...

- Wiemy, Leja. Gdzie szłaś?

- Na północ - Córka Księżyca spuściła wzrok.

- Do jakiego miasta? - podpowiedział okularnik. Mała dziewczynka otwarcie patrzyła na nią wielkimi, brązowymi oczami. Dziewczyna odetchnęła.

- Szłam na dwór cesarzowej - skłamała. 

Czarnowłosy spojrzał na nią podejrzliwie. Leja sięgnęła po sztylet, a brunetka wyciągnęła zza pasów przypominającą igłę szablę i skierowała ostrze w dziewczynę.

- Czego...chciałaś...od...cesarzowej? - wycedziła.

Córka Księżyca pokręciła głową.
- Daj spokój! - parsknęła rudowłosa. - Przecież widzisz, że to przybłęda.

- Wygnana, hę? - brunetka spojrzała na białowłosą ze zrozumieniem. - Wiem, jak jest. Pozwolimy ci odejść, jednak musisz nam dać coś w zamian. Co to była za kołdra, która... - dziewczyna rozejrzała się. - Zniknęła?!

Dziewczyna pokręciła głową i przygryzła wargę.

- Powie nam, jeśli zostanie tu trochę dłużej - oznajmił okularnik. - To jest moja siostra, Laura - wskazał na małą blondynkę. - Leję już poznałaś. Marika to ta z długim nożem, zaś najstarszy Henryk to czarnowłosy mruk. Ja jestem Jeremiasz. A ty?
Córka Księżyca pokręciła głową.
- Nikt nie używa mojego imienia.
- Zatem? - okularnik uniósł jedną brew. - Jak mamy na ciebie mówić?
- Alia, dobrze? - odezwała się nagle mała Laura. - Proszę!
Dziewczyna w milczeniu skinęła głową.
Zawsze lepiej, niż być Córką Księżyca lub Córką Czarownicy. - pomyślała. To nawet mili ludzie, tylko rozbójnicy. Ciekawe, dlaczego nie przejęli się kolorem mojej skóry? Na oczy też nie zwrócili uwagi. To dobrze, czy źle? Nie wiem, co myśleć o tych dzieciakach.